روانکاوی از دیدگاه روانشناس و روانپزشک
یک روانکاو چه میکند و چه هدفی دارد؟ آیا هرکس قابلیت روانکاو شدن را دارد؟
روانکاوی در نظرعوام یک روش درمانی برای تغییر فرد به آن چیزی است که نرمال نامیده میشود. نرمال کیست؟ شخصی که بتواند بی احساس غم، دلهره، ترس، تشویش و درکل بی احساس درد، جزئی شود از سیستم ماشینی زنگ زده روزگار مدرن. هدف از نرمال شدن چیست؟
تامین نیرو محرکه غول های فلزی گریسکاری شده برای تولید محصول هرچه بیشتر در کوتاه ترین زمانی که امکان دارد. برای بالا بردن هرچه بیشتر ضریب تولید. اما به واقع تولید برای چه؟ برای که؟ بدیهی است تولید برای مصرف تا آنجا که دیگر قابلیت مصرف شدن را ندارد. اما درخدمت که؟ و برای چه کسی؟ چرا؟ درنهایت که چه؟ سوالی است که نمیخواهم به آن بپردازم.
واژه ایست که سردردهای عصبی، افسردگی ها، وسواس ها و… را توصیف میکند. سیمپتوم آنچیزی است که خودآگاه فرد را از لنگیدن یک جای کار آگاه میکند. فرد میداند در وجود او چیزی هست اما نمیتواند بفهمد آنچیز چیست که برای او به معنای عام درد را به ارمغان آورده است. تنها تفاوت روانکاو با یک فرد عامی در این است که او میداند روده تحریک پذیرش، زخم معده استرسی اش، نگرانی های بی دلیلش همه و همه سرپوشی است که فرد آن را بافته تا چیزی را پنهان کند. سرپوشی که ساخته شده تا آنچه که زاینده درد واقعی است را بپوشاند. سرپوشی است تا فراموش کند فلاکت اصلی او چیست، مرهمی است که درمان نمیکند ولی میپوشاند. فرد با سیمپتوم خودش آنقدر صمیمی میشود که به هیچ وجه نمیخواهد آن را کنار بزند، نمیخواهد بیاد بیاورد که چه چیز را میخواسته فراموش کند. چرا فراموش کرده و برای چه؟
عمیق ترین تمایلات انسان ریشه در ناخودآگاهش دارد. امیال درونی، کشش ها، اهدافی که تعیین میکند همه سمت و سویی دارند که ممکن است خود فرد از آن باخبر نباشد. اهدافی برای خود ترسیم میکند، برنامه میریزد، در مسیری گام مینهد اما نمیداند چه چیز او را به انجام این کارها وامیدارد. آنچیز هرچه که هست پس چشمان ماست، چیزی است که در اعماق ذهن و افکار ما لانه کرده و ما البته ما نمیتوانیم به آن عمق وارد شویم.